Ούτε στα όνειρά μου δε φανταζόμουν πως θα έκανα κάποια στιγμή ένα υπερανταντικό ταξίδι, ίσως το πιο μακρινό, μια και έμαθα πως κάτω από τη Μελβούρνη βρίσκεται η Τασμανία και πιο κάτω ο Νότιος Πόλος. Ποιος τη χάρη μου, έφτασα στη Μελβούρνη με κύριο σκοπό ν'αγκαλιάσω και να ζήσω λίγες μέρες με τη μεγαλύτερη αδελφή μου, την Ευδοξία. Ίσως δεν την ξαναδώ, είμαστε και οι δύο πολύ μεγάλες.
Δεν θα μιλήσω για τα αεροδρόμια στα οποία μια χαρά μπορείς να χαθείς, ούτε για τις πολλές ώρες πτήσης με συνέπεια τα πρησμένα πόδια. Ούτε για τα γεύματα που δεν τρώγονται, αν είσαι από τους ανθρώπους που μαγειρεύουν. Όλοι με ρωτούν τις εντυπώσεις μου από τη μακρινή αυτή χώρα, μιλάμε για μια Ήπειρο πολύ μεγαλύτερη από τη γριά Ευρώπη. Εγώ είδα κάτι από την πολιτεία της Βικτώρια, πρωτεύουσα της οποίας είναι η Μελβούρνη, η οποία είναι μεγαλύτερη σε έκταση απ' όλη την Ελλάδα.
Λοιπόν η Αυστραλία με έκταση ίση αυτής της Ευρώπης έχει 26 εκατομμύρια κατοίκους, αντίστοιχα η Ευρώπη αριθμεί 500 εκταομμύρια αν είμαι σωστά πληροφορημένη. Τι συγκρίσεις να κάνω εγώ η Ευμορφία!
Στη Μελβούρνη με ρωτούσαν πως βρίσκω τη ζωή σε σύγκριση με τη μικρή μου χώρα. Η απάντηση αυθόρμητα ήταν: 'Διαφορετική'. Άλλη φύση, άλλος τρόπος ζωής, άλλη νοοτροπία ανθρώπων. Φύση άγρια, όλα μεγάλα μεγέθη, απέραντα πανύψηλα δάση, με ποικιλία δέντρων, υπερισχύει ο ευκάλυπτος και πανύψηλοι θάμνοι. Πουλιά μεγάλα με άγριες φωνές, πολύχρωμοι παπαγάλοι και όλα τα ζώα των δασών είναι προστατευόμενα είδη. Τα κύματα στις παραλίες κατάλληλα για σέρφινγκ. Όλα τα παράλια κατοικούνται όπως και τα δάση με περιποιημένα σπίτια με ελεγχόμενη δόμηση, με τέλειο οδικό δύκτιο.Δεν αντιλήφθηκα αστυνομικούς κι όμως έμαθα ότι έχουν το τελειότερο σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης συνδεδεμένο με ολόκληρη τη κρατική μηχανή. Κάμερες σε κάθε γωνία, σε όλα τα μέσα μεταφοράς, σ'όλα τα εμπορικά κέντρα. Καθόλου άσχημα για ένα νομοταγή πολίτη, όμως εμένα γιατί μ'ενόχλησε; Φαίνεται πως είμαι ψυχή τε και καρδιά πολύ Ελληνίδα.
Οι συνοικίες είναι χάρμα οφθαλμών, με σπίτια από ταινίες Disney και παντού πράσινο, δέντρα, γκαζόν. Πουθενά σκουπίδια, πραγματικά εντυπωσιακό! Έμαθα πως δεν υπάρχουν κάδοι στους δρόμους. Οι πολίτες υποχρεούνται να έχουν τρεις κάδους διαφορετικού χρώματος, για σκουπίδια, ανακύκλωση, φυτά, μέσα στις αυλές, στα γκαράζ των πολυκατοικιών, στους παράδρομους για μαγαζιά. Ανάλογα με την ημέρα του απορριματοφόρου βγαίνουν οι κατάλληλοι κάδοι.
Αν υπήρχε ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο θα ήθελα να ζήσω σε αυτή την πόλη θα ήταν για το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αδέσποτα. Η νομοθεσία είναι τόσο αυστηρή που κανείς δεν τολμάει να πετάξει στο δρόμο ο όποιο ζωντανό. Η κρατική μηχανή δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Αυτό δεν αποκλείει βέβαια την παραβατικότητα κάποιων που είναι μια άλλη ιστορία.
Επισκέφτηκα δύο φορές το κέντρο της πόλης. Για ένα Ευρωπαίο που έχει δει δυο-τρεις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν θα εντυπωσιαστεί από τα κτήρια Βικτωριανού τύπου ή Αγγλοσαξωνικής δόμησης. Όλα βέβαια μεγαλύτερα, ευρύχωροι χώροι, πλατείες, λεωφόροι, γήπεδα διάφορα, σταθμοί, όλα ΜΕΓΑΛΑ, παντρεμένο το παλιό με το καινούργιο, ουρανοξύστες στη μία πλευρά του ποταμού Γιάρα, γέφυρες όμορφες, μία πελώρια ενώνει τη μία πλευρά της πόλης με την απέναντι. Στο κέντρο κυκλοφορεί ανθρωπομάνι, στα εμπορικά κέντρα επίσης. Στους δρόμους των συνοικιών που βγήκα ναπερπατήσω ένα πρωϊνό μόνη μου δε συνάντησα ούτε ένα γέρο ούτε παιδιά που έπαιζαν. Συγκινήθηκα στην επίσκεψη στο Μουσείο Μετανάστευσης. Στον πρώτο όροφο ήταν στημένο ένα πλοίο, με φινιστρίνια, με αποθήκες για τρόφημα, με κουκέτες που κοιμόντουσαν οι μετανάστες. Βγήκα φωτογραφία σ'αυτές του 1950, μια και η αδελφή μου κοιμόταν σε μια τέτοια το 1953 ενώ ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Ήταν 25 χρόνών και έκανε ένα ταξίδι 40 ημερών! Μπράβο στους τολμηρούς πιονέρους που με τα νειάτα και τα χέρια τους έκτισαν τη σύγχρονη Αυστραλία.
Έτυχε σε μια εξόρμηση να δω ένα ζευγάρι Αβορίγηνων και σκέφτηκα τη γενοκτονία αυτών των γηγενών από τους πολιτισμένους Ευρωπαίους. Αυτά να τα γράψουν οι ιστορικοί επειδή όλα πρέπει να μαθαίνονται.
Στην Αυστραλία υπάρχει κρατική μέριμνα για σύνταξη στους υπερήλικες ασχέτως αν έχουν δουλέψει ή όχι, αρκεί να είναι Αυστραλοί υπήκοοι, κρατική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ενω παράλληλα η ιδιωτική πρωτοβουλία σ'όλα τα επίπεδα κάνει θραύση: παιδεία, νοσηλεία, γηροκομεία κτλ. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο όμως εγώ δεν αλλάζω τη ζωή μου όπως την έζησα και τη ζω εδώ στη μικρή μου πατρίδα, μ' όλες τις δυσκολίες που πέρασα και περνώ. Μου αρέσει να ξυπνώ από τα τιτιβίσματα των σπουργιτιών, από τις ρυθμικές φωνές των δεκαοχτούρων και από τις γλυκές μελωδίες των καρδερίνων, έστω και φυλακισμένων στα κλουβιά. Μου αρέσει να λέω 50 καλημέρες βγαίνοντας στη γειτονιά, μου αρέσει η φασαρία της λαϊκής με τα αρώματα, τα χρώματα και τη γεύση των λαχανικών και φρούτων, πουθενά δεν υπάρχει το άρωμα και η γεύση τους. Μου αρέσουν οι μικροί δρόμοι με τα μικρά μαγαζάκια, μου αρέσουν τα φτωχά χωριά μας και τα υπέροχα πλούσια νησιά μας που πουθενά αλλού δε συναντάς στον κόσμο. Απολαμβάνω μια Χαλκιδική με τους κόλπους, τα ζεστά νερά της, μια πατρίδα με 300 από τις 365 μέρες του χρόνου με ήλιο, με 4 εποχές, να σηκώνω τα χειμωνιάτικα ρούχα και να κατεβάζω τα θερινά.Στη Μελβούρνη μπορείς να γευτείς σε μια ημέρα και τις 4 εποχές. Ε όχι, ας υπάρχουν και τα σκουπίδια στους δρόμους, ας είναι και οι πολιτικοί μας αυτοί που είναι, τρομάρα τους, η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου και εδώ θ'αφήσω το κορμί και την ενέργειά μου και ίσως κάποιες ιδέες των γραπτών μου.
