Κομμωτήριο 'LUCIA'

Γνωρίζουμε όλοι πως οι γυναίκες ενδιαφέρονται για την εμφάνισή τους και συνήθως είναι καλαίσθητες. Λοιπόν στα 21 μου είχα το δικό μου Φροντιστήριο με πολύ κόπο και σκληρή δουλειά και για να επιβληθώ χτενιζόμουν σ' ένα κομμωτήριο στην Άνω Τούμπα, φτιάχνοντας τα μαλλιά μοτ πίσω 'μπανάνα'. Μετά παντρεύτηκα, έκανα τα δυο παιδιά μου, οι υποχρεώσεις πολλές, οικογένεια, δουλειά, γονείς υπερήλικες, κόπηκε και το συχνό χτένισμα. Μόνο σε γιορτές, γενέθλια κτλ και σε κάποιο διάστημα το ξέχασα τελείως. Έκανα μεγάλο πρόλογο για να δείξω πως σήμερα μετά από πολλές εμπειρίες σε διάφορα κομμωτήρια μπορώ να συγκρίνω και να αξιολογήσω αυτά που θα πω παρακάτω.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν είμαι μόνιμη πελάτης του κομμωτηρίου Lucia, που βρίσκεται γωνία Παπάφη και Κλεάνθους. Η ιδιοκτήτρια Lucia είναι γυναίκα μαχήτρια της ζωής. Μεγάλωσε δουλεύοντας την μονάκριβη κόρη της που ακολούθησε το επάγγελμα της μητέρας της και μεγαλουργεί. Το κορίτσι έχει έμφυτο ταλέντο να ομορφαίνει τους πελάτης της. Το μαγαζί αυτό είναι ευλογημένο. Κουρέματα, χτενίσματα, μακιγιάζ, περιποίηση νυχιών. Εντύπωση μου κάνει η αγάπη που είναι διάχυτη μέσα στο μαγαζί. Το νιώθεις, ιδιοκτήτες και εργαζόμενα κορίτσια με χαμόγελο και έτοιμα για κάθε ιδιοτροπία πελατών. 

Στην καρδιά μου έχει ιδιαίτερη θέση η Μελίνα και η Λαμπρινή με τις οποίες υπάρχει χημεία μεγάλη. Ευχαριστώ όλα τα κορίτσια (Δήμητρα, Όλγα, Ξένη, Δημητρούλα, Αλεξάνδρα...) που με χαϊδεύουν (η ζωή δεν με χάϊδεψε), που με κάνουν να νιώθω όμορφα και νοιάζονται για μένα την Ευμορφία.

Σοφία Παραμχάνσα Γιογκανάντα

Θα χρησιμοποιώ τη μνήμη μου μόνο για ν' ανακαλώ τις καλές σκέψεις και εμπειρίες.

Από τη στιγμή αυτή απαλείφω από το μυαλό μου όλες τις δυσάρεστες θύμησες, αυτές ανήκουν στο θνητό ον.

Εγώ είμαι παιδί του πνεύματος. Θα βλέπω, θ' ακούω, θα γεύομαι, θ'αγγίζω, θα αισθάνομαι και θα επιθυμώ ο,τιδήποτε είναι καλό.

Θα παίρνω μόνο τα καλά από τις εμπειρίες της ζωής μου και στη μνήμη μου θα διατηρώ μόνο τα καλά.

Σκέψεις V

Ο άνθρωπος είναι ένα πολύ εγωϊστικό ον. Θέλει μόνο να παίρνει χωρίς να δίνει. Αυτό είναι άδικο και το άδικο δεν το δέχεται η Φύση. Για πολλούς η λέξη αλτρουϊσμός είναι λέξη άγνωστη. Παρατηρώντας τη φύση βλέπεις φυτά να στηρίζουν, να βοηθούν τα διπλανά τους ν' αναρριχηθούν προς το φως, στον ήλιο για να ζήσουν. Το ίδιο διαπιστώνεις και στα ζώα που μαζεύονται σε κοπάδια για επιβίωση, προστασία ή βοήθεια.

Όλα τα ασυγχώρετα τα κάνει ο άνθρωπος. Βλέποντας κάποτε ένα ντοκυμαντέρ για μεγάλα πουλιά συγκινήθηκα πάρα πολύ και έκλαψα με καυτά δάκρυα. Ο άνθρωπος, ο σημερινός της τεχνολογίας, δεν σκοτώνει για να φάει, αυτό είναι εξασφαλισμένο, όμως κυνηγάει και σκορπάει τον φόβο και τον όλεθρο για 'διασκέδαση', για 'χόμπι' όπως λέμε. Κυνηγοί ασυνείδητοι που πυροβολούν ό,τι περπατάει, πετάει ή κρύβεται στη φύση για να σωθεί και σώσει την οικεγένειά του.

Από την άλλη υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, οι διαφορετικοί, της προσφοράς, της συμπόνοιας, που δημιουργούν κέντρα προστασίας, που περιθάλπουν πληγωμένα πουλιά και ζώα για να τ' αφήσουν ελεύθερα στη φύση να συνεχίσουν την σύντομη ζωή τους. Ένα τέτοιο καταφύγιο για πουλιά παρατηρούσα, για μεγάλα πουλιά σ' ένα χώρο περιφραγμένο με ειδικό σύρμα. Οι ειδικοί περιποιόντουσαν ένα μεγάλο πουλί χτυπημένο από σφαίρες κυνηγού που μη ξέροντας πως να σκοτώσει την ώρα του και να γεμίσει την άδεια ζωή του σκότωνε ανυπεράσπιστα ζώα.

Παρατήρησα πως όλο το διάστημα που το πληγωμένο πουλί βρισκόταν στο καταφύγιο, ένα όμοιό του φτεροκοπούσε πάνω από το καταφύγιο και περίμενε υπομονετικά κάθε μέρα, να του δίνει κουράγιο και να περιμένει. Πόση αφοσίωση, αγάπη και σιγουριά θαύμασα σ' αυτό το πλάσμα της φύσης που περίμενε να σμίξει με το ταίρι του, πράγμα που και έγινε όταν απελευθερώθηκε το τραυματησμένο πουλί. Χαρούμενα μαζί πέταξαν ψηλά στον ουρανό, στο σύμπαν, μακριά από την τόση κακία του ανθρώπου... 

Σκέψεις IV

Ήταν όνειρο; Μπορεί και όχι. Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι ζούμε στιγμές αξέχαστες μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Θυμάμαι πως ήμουν μόνη και η μοναξιά με συνόδευε σ' όλη μου τη ζωή. Πάντοτε ήμου υπεύθυνη για τις αποφάσεις μου και τις πράξεις μου.

Ήμουν λέει σε περίπατο με τ' άλλα κορίτσια της τάξης μου στο Σέϊχ-Σου και βέβαια το διδακτικό προσωπικό ασχολείτο με τα δικά του. Εγώ περπάταγα σ' ένα χωμάτινο δρομάκι, γλύστρισα σε κάτι πετραδάκια και κατρακυλώντας σε μια λαμαριδένια στέγη, βρέθηκα ξαπλωμένη στο χώμα με ματωμένο πρόσωπο. Άνθρωπος κανείς τριγύρω και δεν καταλάβαινα αν ήμουν ζωντανή ή όχι, όταν πρόσεξα απέναντί μου τον εαυτό μου να μιλά μ' ένα φωτεινό ον: Μην φοβάσε μου ψιθύρισε, είσαι καλά και σ' όλη σου τη ζωή θα σε προστατεύω εγώ. Είμαι ο φύλακας άγγελός σου. Να το πιστεύεις πως θα' μαι πάντα δίπλα σου, μέχρι να φύγουμε μαζί. Θα ζήσεις πολλά χρόνια και θα σε φροντίσω σ' όλες σου τις δυσκολίες.

Ανακάθησα και τότε πρόσεξα πως απέναντί μου δεν βρισκόταν κανείς. Αναρρωτήθηκα μήπως όλη η ζωή είναι ένα παραμύθι που εσύ αποφασίζεις αν θα το ζήσεις μ' αγάπη και αποδοχή ή όχι.

Εντροπία

Εγώ δεν είμαι επιστήμονας για να ξέρω τη λέξη και το νόημά της. Έψαξα στην εγκυκλοπαίδεια και κατάλαβα ας πούμε το γενικό νόημα. Στην κίνηση της ζωής όλα αλλάζουν όμως τίποτα δεν χάνεται, απλώς μεταβάλλεται σε κάτι άλλο. Λοιπόν η εντροπία επηρεάζει τα πάντα. Θα μιλήσω για τον άνθρωπο και προσωπικά για μένα και το σπίτι μου.

Η σημερινή Ευμορφία δεν έχει καμία σχέση με την εικοσάχρονη που βγήκε στη ζωή γεμάτη όρεξη για δημιουργία, για βοήθεια σε δικούς και αγνώστους, που με άδολη καρδιά προσέφερε. Άλλαξα απ' αυτά που είδα, άκουσα και έπαθα. Μπήκα κι εγώ στον κύκλο της εντροπίας. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, είναι ο σκληρός συμπαντικός νόμος, τον οποίο δυστυχώς τον ζω.

Η εντροπία δεν σηκώνει ρομαντισμό ή φαντασίες, βρίσκεσαι σε μια κατηφόρα που σε παρασύρει όλο και πιο κάτω, ώσπου έρχεται το τέλος, όμως δεν χάνεσαι, ξαναγυρίζεις ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Το εύχομαι και το ελπίζω και θέλω να μαι "΄Αντρας".