Οι γεωργοί βγήκαν με τα τρακτέρ τους ξανά πριν περίπου ένα χρόνο και έκλεισαν τους δρόμους θαρρείς και είναι μόνο δικοί τους. Θέλουν να δείξουν πως έχουν δύναμη να πάρουν αυτό που θέλουν, πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν δυστυχώς άλλοι εργαζόμενοι.
Έβλεπα τα χιλιόμετρα που πιάνουν τα τρακτέρ και σκεφτόμουν πόσα χρήματα βγάζουν για να αγοράζονται τέτοια θηρία μηχανήματα. Οι ίδιοι βέβαιώνουν πως δεν μπορούν να ζήσουν αλλά πως πληρώνουν όλα αυτά που κατέχουν; Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο ή όχι όμως το χάνουν όταν δυσκολεύουν τους άλλους να συνεχίσουν το εμπόριο, το ταξίδι τους, την μετακίνησή τους. Οι άνθρωποι που μένουν στις πόλεις δεν πήγαν να τους κλείσουν την είσοδο στο χωριό τους, στο σπίτι τους. Πως θα τους φαινόταν αν άλλοι τους φέρονταν με τον ίδιο τρόπο; Οι δρόμοι είναι του κράτους και δεν ανήκουν σε κανένα συνδικάτο και σε κανέναν νταή. Αυτά τα γράφω εγώ που προέρχομαι από αγροτική οικογένεια. Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ πως ο σημερινός γεωργός θα έπρεπε να υποφέρει αυτά που περνούσαν οι γεωργοί πριν 50 χρόνια, σε καμιά περίπτωση, όχι. Όμως λίγη τσίπα, λίγο φιλότιμο κύριοι γεωργοί!
Εγώ μεγάλωσα στην πόλη με πολλή στέρηση, όμως όταν στα 12 μου χρόνια αναγκάστηκα να γυρίσω στο χωριό που υπήρχε ένα σπίτι και κάποια χωράφια, είδα αν και μικρή και άπειρη, την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Χωριό μιαν ανάσα από τα Γιαννιτσά χωρίς νερό, μ'ένα πηγάδι στην πλατεία, χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς συγκοινωνία (νομίζω ένα λεωφορείο ερχόταν μια φορά την εβδομάδα), χωρίς τα απαραίτητα φάρμακα και γιατρό.
Τα πάντα γίνονταν με χειρονακτική εργασία από το όργωμα μέχρι το θέρος και το αλώνισμα. Θέρμανση, μαγείρεμα, πλύσιμο, όλα με ξύλα, στο τζάκι, στο φούρνο και στην αυλή. Εγώ είχα άστρο, θα γύριζα στη Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβριο να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις για το εξατάξιο Γυμνάσιο Α' Θηλέων. Έτσι ήταν τότε τα Γυμνάσια στην πόλη, δεν ήταν μικτά.
Λοιπόν παιδί της πόλης που δεν ήξερα τι θα πει αλέτρι και άχυρο από το οποίο έπαθα αλλεργία και πρήστηκα και ούτε θυμάμαι πως συνήρθα. Αλλά αυτό που καθόρισε πως έπρεπε πάση θυσία να περάσω τις εξετάσεις και να συνεχίσω σπουδές με τις όποιες θυσίες και ταλαιπωρίες ήταν μια άλλη περίπτωση. Κάποια μέρα με το αγρατικό κάρο που το τραβούσε ένα μεγάλο μουλάρι πήγαμε με τον κατά 6 χρόνια μεγαλύτερο αδελφό μουστο βάλτο των Γιαννιτσών να κόψουμε καρπούζια, πεπόνια και καλαμπόκια για τα ζώα από το χωράφι των 5 στρεμμάτων που είχαμε. Καλοκαίρι και ντυμένοι με λίγα ρούχα, γυρίζουμε στο χωριό μα μόλις περάσαμα το Τσέκρι (σημερινό Παραλίμνη) μας έπιασε μια μπόρα καλοκαιρινή από αυτές που το νερό πέφτει με το τουλούμι. Μούσκεμα ως το κόκκαλο και με το αεράκι να τουρτουρίζω έδωσα όρκο στον εαυτό μου πως θα περνούσα τις εξετάσεις για να μείνω στην πόλη με τον δεύτερο αδελφό μου που υπηρετούσε στην Πυροσβεστική.
Οι σημερινοί γεωργοί ή τα παιδιά τους ευτυχώς δεν ζουν τέτοιες καταστάσεις. Έχουν λειτουργικά σπίτια, αυτοκίνητα, καλή τροφή, καλή ζωή, σπουδάζουν τα παιδιά τους και μπράβο τους και έτσι πρέπει. Ας αφήσουν λοιπόν εμάς που ζούμε στις πόλεις και τίποτα δεν έχουμε σίγουρο να επιβιώνουμε και να συμβιώνουμε μαζί τους. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέλφια και εμείς οι Έλληνες είμαστε λίγοι και δεν πρέπει ν' αδικούμε ο ένας τον άλλον.
