Στο ίντερνετ μου τέθηκε η ερώτηση: 'Ευμορφία τις σκέφτεστε για τα Χριστούγεννα;'. Ομολογουμένως μ' έβαλε σε σκέψεις, αναζητήσεις, αναμνήσεις οι οποίες δεν είναι πάντα ευχάριστες.
Είμαι μια υπερλήλιξ που έζησε πολλά. Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω τα παρακάτω, γιατίόλα όσα θ' αναφέρω είναι η ζωή μου και γιατί το Σύμπαν μου έδωσε χρόνια να σκεφτώ και ν' αλλάξω. Η Ευμορφία των 20, 30, 40 χρονών δεν έχει καμία σχέση μ' εμένα που αυτές τις γιορτινές μέρες βάζω στο χαρτί τους προβληματισμούς της σημερινής μου ζωής,
Λοιπόν τα Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας ήταν σκληρά, μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο που τον διαδέχθηκε δυστυχώς ένας εμφύλιος, κατ΄εμέ αδικαιολόγητος. Αυτό που θυμάμαι ήταν κρύο, χιόνι και αγωνία για το αύριο.
Όλο αυτό το γλύκαινε η Αγιοσύνη των ημερών εκείνων. Η πόλη δεν φωτίζονταν παρά μόνο από το φως που έβγαινε στους δρόμους από τα παράθυρα των σπιτιών. Οι άνθρωποι όμως κυκλοφορούσαν να βρεθούν στη Λειτουργία του Χριστού. Αξημέρωτα να τρέμω από το κρύο κρατώντας το χέρι της Μάνας έμπαινα στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος. Η ευλάβεια διάχυτη σ' όλο το εκκλησίασμα με τους ιερείς και τους ψάλτες μα προ πάντων με τα δεκάδες κεράκια που ήταν λιγνά και μικρά. Μα ναι και τα κεράκια ήταν μίζερα τότε, μα εγώ τα έβλεπα σαν αστεράκια και βέβαια η προσμονή, σαν να μου χάριζαν δώρο, της Θείας Κοινωνίας μετά από νηστεία 40 ημερών. Και βέβαια νηστεύαμε και μεις τα παιδιά. Κατόπιν ήταν το αντίδωρο που μου φαινόταν σαν γλύκισμα μιας μπουκιάς. Και το αντίδωρο ήταν μικρό, πολύ μικρό, ενώ σήμερα το παίρνεις για πρωϊνό. Στην ατμόσφαιρα εισέπρατες μία άγια θαλπωρή.
Θυμάμαι για δέντρο ένα κλαδί από πεύκο που έκοβε ο πατέρας μου από τα μεγάλα πεύκα που υπήρχαν στην Ιδιωτική Σχωλή Κωνσταντινίδη επίτης Βασιλίσσης Όλγας. Έβαζα βαμβάκι για χιόνι και έφτιαχνα στολίδια, με το ασημόχαρτο από το μεγάλο κουρί τσιγάρων Παπαστράτος, τυλίγοντας με αυτό καρύδια και κάστανα και κρεμώντας τα με κλωστή. Ανάμεσα στα κλαδάκια στήριζα σκαλιστά με Άγιους Βασίλειους και στη βάση βάζαμε μία φάτνη με τη γέννηση του Χριστού.
Στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι είχαμε κρέας και κουραμπιέδες μεγάλους που έφτιαχνε η μάνα μου. Αυτά ήταν η πολυτέλεια της ημέρας. Ίσως να ήμουν και ευτυχισμένη, είχα οικογένεια, στέγη και στο τραπέζι φαγητό.
Τώρα, σήμερα, τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά και απίστευτα που σκέφτομαι αν είναι καλύτερα ή όχι. Έχουμε θεοποιήσει τη φθαρτή ύλη, όπως λένε οι περισσότεροι, όσα πιο πολλά, τόσο πιο καλά. Ίσως έτσι νιώθουμε μια επίπλαστη ευτυχία. Όταν μεγάλωνα τα παιδιά μου, ίσως είχα πέσει κι εγώ σ' αυτό το λάθος. Λέω 'λάθος' επειδή σήμερα με τις γνώσεις που απέκτησα από τις Ομάδες Αυτογνωσίας, θεωρώ λάθος την υπερβολική λατρεία της ύλης. Εγώ βέβαια ήμουν πάντα του μέτρου και με τις ίδιες αρχές μεγάλωσα τα παιδιά μυο. Όμως παγκοσμίως η επίδειξη πλούτου από τα Μέσα Ενημέρωσης και η δήθεν χαρά των γιορτών κυριαρχούν. Λαμπακια παντού όπως διαφημίζει μια μικρούλα στην τηλεόραση.
Για μένα κάποτε ήταν οι στολισμοί και τα τραπεζώματα με πολλά άτομα. Φέτος δεν στόλισα και το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα' ναι λιτό για να μου θυμίσει τα μικράτα μου. Όμως θα παρακολουθήσω τη θεία λειτουργία των Χριστουγένων από την τηλεόραση, αυτό μπορώ τώρα, και θα φροντίσω να νιώσω τη γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μου, ευχόμενη 'Ειρήνη και Υγεία' σ' όλο τον κόσμο Χριστιανούς και μη.
Και μη ξεχνάμε πως οι περισσότερες αυτοκτονίες και συγγενικοί καβγάδες γίνονται στη διάρκεια των γιορτών. Γιατί άραγε;
