Θυμίσου!
Για την υπόλοιπη ζωή μου αυτή την τόσο ξεχωριστή μέρα, Θεέ μου, Βοήθα με...
Δυο μέρος δεν θα με προβληματίσουν ποτέ ξανά. Το χθες έχει περάσει οριστικά και δεν μπορώ να το ελέγξω. Για το αύριο, μέχρι να ανατείλει ξανά ο ήλιος, δεν έχω βλέψεις επειδή είναι ακόμη αγέννητο. Μόνο το Σήμερα υπάρχει...
Εγώ από χαρακτήρος ήμουν αισιόδοξη. Αυτό μου έδινε χάρισμα και δύναμη ν' αντιμετωπίζω καταστάσεις και να νικώ τις περισσότερες φορές. Αλλά όχι πια. Όλη η ζωή είναι ένα ψέμα, όχι ψευδαίσθηση, ψέμα.
Ψέμα η τέλεια υγεία, ψέμα οι σχέσεις, υπερισχύει το συμφέρον και το βόλεμα και ο εγωϊσμός του καθενός, που βλέπει τον εγωϊσμό του άλλου, δυστυχώς. Ως αλήθεια λογίζεται πλέον το χρήμα με το οποίο υπερισχύεις στις συναλλαγές αυτού του γήινου επιπέδου. Τι κρίμα, να ζεις μέσα στη ψευτιά και την υποκρισία! Η Αλήθεια υπάρχει αλλά ποιος την αναζητέι; Να τον ψάξουμε με το φανάρι του Διογένη...
Ένα όμορφο τραγούδι τα λέει όλα, όμως το ακούμε;
'Όλα είναι ένα ψέμα
Μιαν ανάσα, μια πνοή
Σα λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή
(να είναι αυγή Θεέ μου, γεμάτη φως σε παρακαλώ).
Η τηλεοπτική σειρά 'Τα καλύτερά μας Χρόνια' με έβαλε στην σκέψη να θυμηθώ τα δικά μου ΄καλύτερα χρόνια'. Υπήρξαν σίγουρα δύσκολα τα χρόνια που έζησα σαν παιδί γεννημένο μέσα στον πόλεμο από πολύτεκνη οικογένεια. Έζησα παιδική ηλικία μέσα σ' έναν αιματηρό εμφύλιο, όμως κατάφερα να επιβιώσω και στη συνέχεια να τελειώσω κάποια σχολεία και να δουλέψω.
Είχα άγνοια για τη ζωή και τους ανθρώπους και αυτό μου στέρησε να χαρώ πολλά πράγματα. Κύλησε πολύ νερό στα ποταμάκια που διάβηκα, τα οποία βέβαια με έκαναν σοφότερη όχι όμως πονηρότερη. Μου έλειπε αυτό το 'ελάττωμα' ή χάρισμα, όπως το βλέπει κανείς.
Ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα και έκανα δυο παιδιά που τα μεγάλωσα μόνη μου, χωρίς καμία στήριξη από τις δυο οικογένειες, είτε οικονομική, είτε ηθική και βέβαια ούτε κρατική... Τα όποια πρόνομια δόθηκαν πολύ αργότερα. Όπως έλεγα αστειευόμενη 'εγώ βιάστηκα να γεννηθώ'.
Η συζυγική ζωή κυλούσε ήρεμα αφού δεν είχα απαιτήσεις. Άγνωστη αυτή η λέξη για μένα αφού ήξερα μόνο να δίνω και να μην απαιτώ. Αργότερα έμαθα πως όποιος δεν απαιτεί δεν του δίνουν, δεν παίρνει. Φρόντισα τα παιδιά μου όσο μπορούσα καλύτερα και έκανα πολλά λάθη που τα πληρώνω ακόμα επειδή ήμουν ανίδεη και άβγαλτη στις κακοτοπιές και στις πονηριές των άλλων. Αφελής όπως ήμουν δε φρόντισα να εξασφαλίσω τα γεράματά μου, τρέχοντας και βοηθώντας χωρίς να είμαι υποχρεωμένη, τους πάντες κυριολεκτικά.
Βέβαια κάνοντας κατάχρηση των δυνάμεών μου έφθειρα την υγεία μου και επιτέλους κατάλαβα πως ανάλωσα τον εαυτό μου σε πολλούς και πολλά που δεν άξιζαν, συγγενείς και ξένους. Λοιπόν αναπολώντας αυτό το μακρύ παρελθόν κατέληξα πως τα 'Καλύτερά μου Χρόνια' ήταν αυτά της νοιότης μου που ήμουν γερή, νέα, όμορφη, με καλή δουλειά, προ πάντων νέο κορίτσαι με όρεξη να δράσω, να ζήσω και να κάνω, να πετύχω αυτ΄που ήθελα και δεν το τόλμησα. Τώρα είναι αρά, ο Χρόνος δε γυρίζει πίσω. Όπως διάβασα κάποτε: τρία πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν:
Η πικρή κουβέντα που ξεστόμισες
Η πέτρα που πέταξες
Ο χρόνος και η ευκαιρία που χάθηκα.
ΠΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!
Η γη είναι η μάνα μας, φροντίζουμε το ιερό της έδαφος με κάθε βήμα μας.
Ο ουρανός είναι ο πατέρας μας, τον φροντίζουμε με κάθε ανάσα μας.
Τα ποτάμια είναι οι αδερφές μας, τα δέντρα οι αδερφοί μας.
Μεγαλώνουμε με τη φωτιά της ελευθερίας.
Η αλήθεια είναι η φωτιά που καίει τις αλυσίδες μας.
Η θεραπεία είναι η φωτιά που κυλάει στις φλέβες μας.
Στέκομαι σαν δένρτο ίσιο με τις ρίζες του βαθιές στη γη και τα κλαδιά απλωμένα στον ουρανό.
Η καρδιά μου στέκεται όρθια σαν δέντρο.
Είμαστε ζωντανοί σαν τη μάνα γη.
Έχουμε τη δύναμη να παλέψουμε για την ελευθερία μας.
Γη το σώμα μου, νερό το αίμα μου, αέρας η ανάσα μου, φωτιά το πναύμα μου!
Ό,τι πεθαίνει θα αναγεννηθεί και ό,τι πέφτει θα ανυψωθεί ξανά...
Στα Τέμπτη γράφτηκε μια σελίδα ντροπής για την Ελλάδα, μια σελίδα ανοργανωσιάς, ωχαδερφισμού, τεμπελιάς, μια απίστευτη ιστορία που τόσο πολύ με πόνεσε που άφησα να περάσει πολύς χρόνος για να πιάσω μολύβι για να γράψω τα πολλά στραβά που συμβαίνουν στην άλλοτε περήφανη πατρίδα μου. Μετά την απώλεια 102 ψυχών στην πυρκαγιά στο Μάτι, είχα την ελπίδα πως δεν θα ζούσα κάποια ανάλογη τραγωδία. Και μαθαίνω από τα Μέσα ότι συγκρούστηκαν μια επιβατική και μια εμπορική αμαξοστοιχία, διότι κάποιοι που ήταν υπεύθυνοι δεν ήταν ικανοί ούτε την σωστή κατεύθυνση δύο τρένων να συντονήσουν.
Σ' αυτή τη χώρα ο πολίτης δε σέβεται τους νόμους και το κράτος δεν θέλει και δεν τιμωρεί το λάθος κάθε ανθρώπου. Κάποτε ακουγόταν πως ο Έλληνας έχει φιλότιμο. Δεν ισχύει σήμερα. Το μόνο που αξίζει σήμερα είναι το χρήμα, το εύκολο χρήμα, το κέρδος και η καλοπέραση. Εντυπωσιάζομαι όταν ακούω μόνο για δικαιώματα, τα οποία δικαιώματα πρέπει να συνοδεύονται με τις ανάλογες υποχρεώσεις.
Το επιβατικό τρένο ήταν γεμάτο από νέους ανθρώπους που επέστρεφαν στις δουλειές τους, οι φοιτητές στα πανεπιστήμιά τους και ξαφνικά, κάποιο ανεύθυνοι έκοψαν το νήμα της ζωής τους. Είχαμε 57 νεκρούς και άλλους τόσους τραυματίες. Και σκέφτομαι: βρε αδελφέ, δεν έχουμε πόλεμο! Δυστυχώς η Ελλάδα της καρδιάς μου έχασε τον βηματισμό της. Έχασε το δέσιμό της κοινωνίας, τις γειτονιές της, τον πρέποντα σεβασμό της, πρώτα ο καθένας προς τον εαυτό του και κατ' επέκταση στον διπλανό του. Μυρίζει η σαπίλα των πάντων. Η παγκοσμιοποίηση έφερε όλα τα άσχημα άλλων λαών και την κατάντια της Ελληνικής οικογένειας με την τηλεόραση και κάποιες εκπομπές και διαφημίσεις απαράδεκτης ξένης κουλτούρας. Και θυμάμαι πως διάβασα πριν χρόνια άρθρο σε σοβαρή εφημερίδα, για τον μεγάλο μας δημοσιογράφο Βλάση Γαβριηλίδη (1848) πως εμείς οι Έλληνες με τόσους μεγάλους Δασκάλους, Φιλόσοφους και Πολιτισμό: 'Καταφέραμε να διαφθείρουμε ακόμη και τη διαφθορά!'
Για σκεφτείτε το...
Μια ηλιαχτίδα τρύπωσε από το τζάμι, έπεσε πάνω στα βλέφαρά μου και με ξύπνησε... Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο που είπα ήταν ένα μεγάλο Ευχαριστώ στον 'Θεό'. Σκέφτηκα πόσο τυχερή στάθηκα στη διαδρομή αυτής της ζωής μου που μπορώ να χρησιμοποιώ όλες τις αισθήσεις μου παρόλο που έκλεισε τα 84 χρόνια! Ευχαριστώ τον Πλάστη αυτού του όμορφου κόσμου που μ'αξιώνει να βλέπω όλη αυτή την ομορφιά της δημιουργίας, τον ήλιο να φωτίζει και να ζεσταίνει τον άνθρωπο, το φεγγάρι να φωτίζει τα βράδια του και τον έναστρο ουρανό με τα εκατομμύρια των αστεριών να προβληματίζει για τους γαλαξίες και γενικά για τη δημιουργία.
Συνεχόζοντας, 'ευχαριστώ' πολλά για τη χαρά που μου δίνουν τα τιτιβίσματα των πουλιών, οι φωνές των γατιών που ερωτοτροπούν αδιαφορώντας για τους πάντες. Αυτό όμως που με ζωντανεύει είναι το πήγαινε-έλα των ανθρώπων, μαθητές, εργαζόμενοι, ίσως και πολλοί ηλικιωμένοι που παίρνουν μέρος στο κυνήγι της ζωής, για να πάρουν το μερτικό που κατά τη γνώμη του καθενός, του ανήκει.
Και τότε σκέφτομαι πως για να είμαι ακόμα εδώ φαίνεται πως το αξίζω!...
Πόσα ευχαριστώ για τα άκρα του σώματός μου, τα χέρια που εθυπηρέτησαν γονείς, αδέλφια ακόμα και ξένους, που μεγάλωσαν δυο παιδιά χωρίς καμιά βοήθεια. Δεν παραπονιέμαι, μόνο αλήθειες γράφψ. Και ατελείωτα ευχαριστώ για τα πόδια μου που στηρίζουν το σώμα μου, που το πηγαίνουν και το φέρνουν όπου υποδείξει ο εγκέφαλος και θα πρεπε να τους φερόμαστε με αγάπη και κατανόηση. Και πολλά ευχαριστώ για όσα προσφέρονται στον άνθρωπο από τη γη, τους καρπούς της, από τα δέντρα, τα λουλούδια, τα ποτάμια, τις λίμνες και την απέραντη θάλασσα.
Για πόσα πολλά πρέπει εμείς οι άνθρωποι να είμαστε όχι απλώς ευγνώμονες μα θα λεγα χαρούμενοι που αυτό το σύμπαν μας αγαπά και μας τα προσφέρει απλόχερα. Όταν τα αποφασίσεις η ζωή είναι απλή και εύκολη, λέω εγώ τώρα!...
Αφού οι Λακότα ολοκληρώσουν την προσευχή των τεσσάρων κατευθύσεων, τότε στρέφονται προς τον Ουρανό και τη Γη και απευθύνουν την ευχαριστία τους:
'Μεγάλο Πνεύμα Πατέρα και Μητέρα Γη, σας ευχαριστώ για την ομορφιά σας και όλα όσα μου δώσατε. Βοηθήστε με να θυμάμαι να αγαπώ και να συμπονώ ολόκληρη τη δημιουργία. Βοηθήστε με να περπατώ στο μονοπάτι με χαρά και αγάπη για μένα και τους άλλους, τα τετράποδα, τα φτερωτά πλάσματα, τα φυτά και όλη τη δημιουργία. Θυμίστε μου να μην παίρνω περισσότερα απ' όσα χρειάζομαι, και πάντα να δίνω πίσω περισσότερα απ' όσα παίρνω'.
Διαβάζοντας κανείς αυτές τις φράσεις αξίζει πραγματικά να αναρωτηθεί, ποιοι είναι οι πρωτόγονοι και οι βάρβαροι, και ποιο οι ανεπτυγμένοι πνευματικά και αληθινά πολιτισμένοι...
D.M.Dooling, The Sons of the Wind: The Sacred Stories of Lakota, University of Oklahoma Press
Εδώ και χρόνια τον Γιώργο και εμένα μας απασχολούσε το ξερίζωμα της κληματαριάς που είχαμε με ενθουσιασμό φυτεύσει στην αυλή, στο χώμα, και την αφήσαμε να σκαρφαλώσει μέχρι τον 3ο όροφο. Έτσι αυτή κάθε χρόνο θέριευε! Ήταν όμορφο να βλέπεις αυτόν τον καταπράσινο όγκο, και δεν ξέρω γιατί, αυτή η κληματαριά ήταν πολύ γόνιμη!
Μαζεύαμε ίσως και 500 κιλά σταφύλια, τα οποία μοιράζαμε στη γειτονιά. Ο Γιώργος δεν ήθελε να ψεκάσει και από τον Ιούλιο άρχιζαν να πέφτουν φύλλα ξεραμένα, πολλά φύλλα. Και όπως είναι φυσικό μετά τα ογδόντα μας δεν μπορούσαμε πλέον ν'ανεβοκαταβαίνουμε τη στριφογυριστή σκάλα για να μαζεύουμε φύλλα, ρόγες, να ανεχόμαστε ορδές μυρμηγκιών και εντόμων στην ταράτσα κτλ.
Η ταράτσα μας ήταν για χρόνια στολισμένη με γλάστρες όλων των ειδών, λουλούδια, φυτά. Με την πάροδο του χρόνου όμως κατάντησε αποθήκη εγκαθιστώντας μια δίφυλλη πλαστική ντουλάπα. Όπως ήταν τα πράγματα χρειαζόμασταν πλέον τη βοήθεια νέων ανθρώπων για να πεταχτούν στα σκουπίδια όλα αυτά τα άχρηστα πια για μας πράγματα και να κλαδευτεί σε μικρά κομμάτια η θεόρατη κληματαριά. Ήρθε λοιπόν ο καιρός, βρέθηκε ο άνθρωπος που είχε το εργαλείο και άρχισε το κλάδεμα μέχρι τη ρίζα.
Εγώ ανέλαβα το νοικοκύρεμα. Δεν φανταζόμουν τι σαβούρα υπήρχε στην στραπατσαρισμένη ντουλάπα που την πυρπολούσε ανελέητα ο καυτός ήλιος το καλοκαίρι, αν και είχαμε στήσει ένα υποτυπώδες υπόστεγο. Ξεχώρισα ό,τι ήταν χρήσιμο να δοθεί και άρχισα να αδειάζω το περιεχόμενο. Εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των γλαστρών με ή χωρίς χώμα που είχαμε εκεί, τις διάφορες πέτρες, σπασμένα μάρμαρα, σαραβαλιασμένες σκούπες, χημικά που χρησιμοποιήθηκαν ή και όχι ... να σε πιάνει τρέλλα. Έμεινα άναυδη από την τόση σαβούρα ύλης που είχε μαζευτεί.
Ήθελα να αδειάσει ο χώρος, να κυκλοφορεί η ενέργεια και να καθαρίζεται εύκολα το μέρος, να μην ταλαιπωρείται ο Γιώργος που τώρα πια δεν αντέχει, πέρασαν τα χρόνια. Και έκανα τη σκέψη: τόση σαβούρα μάζεψα με την Ύλη, σκέψου Ευμορφία τι σαβούρα μαζεύτηκε στο υποσυνείδητό σου επί δεκαετίες από γονείς, αδέλφια, συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους, δασκάλους και μη, και συνειδητοποίησα πόσο στενάζει το υποσυνείδητό μου. Και μου πετάει εικόνες, σκέψεις, κάπου-κάπου ολόκληρα σενάρια ταινιών. Κοιμάμαι και γύρω μου ίπτανται κουτάκια μικρά, μεγάλα, κιβώτια, μπαούλα και ντουλάπες γεμάτες σκελετούς.
Τελικά οι ομάδες Αυτογνωσίας με γλύτωσαν από ψυχολόγους, ψυχίατρους και μη-χειρότερα. Τουλάχιστον πιστεύω στα όνειρα, τα αναπάντεχα και δέχομαι πως για κάποιο λόγο συνέβει το Α ή το Β. Είναι δύσκολο ν'αδειάσεις το μυαλό σου, πόσο μάλλον τη ψυχή σου και όλα αυτά αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο και σε ενοχλούν και σε πονούν.
Όταν βρεις την κόκκινη γραμμή και την τραβήξεις, περνάς σιγά-σιγά στην Αδιαφορία για να μπορείς να συνεχίσεις να ζεις στην κοινωνία που μας έφτιαξαν.
