Κάποτε ήμουν και εγώ ένα μικρό παιδί και μου άρεσαν τα παραμύθια. Βέβαια στο σπίτι γιαγιά ή παππούς δεν υπήρχε και οι μεγάλοι είχαν τα δικά τους προβλήματα. Έτσι εγώ ήμουν μόνη και μου άρεσε να ρεμβάζω κοιτάζοντας με τις ώρες τη θάλασσα, άλλοτε γαλάζια σαν ατλάζι με βαρκούλες και πουλιά που πηγαινοέρχονταν για τους δικούς τους λόγους. Η ηερμία της τότε με γαλήνευε. Άλλοτε πάλι ήταν φουρτουνιασμένη με αφρισμένα πελώρια κύμματα και τότε σκεφτόμουν πως δεν ήταν η καλύτερη μέρα να ονειρευτώ, οπότε βολευόμουν στον καναπέ διαβάζοντας.
Κάποιες φορές πάλι όταν σκοτείνιαζε και έβγαινε το φεγγάρι και τ'αστέρια, έβλεπα τον ασημένιο δρόμο του φεγγαριού και σκεφτόμουν πόσο μαγικό θα ήταν να περπατήσω σ'εκείνον τον μαγικό δρόμο και να φτάσω στον ουρανό. Τ'αστέρια εκατομμύρια, κάποια έλαμπαν περισσότερο κι άλλα λιγότερο.
Εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα πως αυτά τα άπειρα μικρά φωτάκια που τα ονομάζουμε αστέρια τ'ουρανού είναι οι ψυχές των ανθρώπων όταν φεύγουν από τη γη. Εντυπωσιασμένη από αυτά που άκουσα, κάποια έναστρη νύχτα άρχισα να παρατηρώ ένα αστέρι και να το παρακολουθώ καθώς δεν ήταν πολύ λαμπερό. Κάπου διάβασα πως για να φτάσει το φως ενός αστεριού από το στερέωμα στον δικό μας ουρανό περνούν χιλιάδες χρόνια. Κάθε βράδυ λοιπόν έπιανα σκοπιά να παρατηρώ το δικό μου αυτό αστέρι. πόσο λάμπει και πόσο 'περπατάει'.
Όπως ανέφερα ήμουν ένα οκτάχρονο παιδάκι. Τα χρόνια πέρασαν, έγιναν δεκαετίες και κάποια νύχτα, γιαγιά εγώ είδα κοιτάζοντας στον ουρανό τ'αστέρι μου να λαμποκοπάει και να φωτίζει τα γύρω του αστέρια και μα την αλήθεια που πολά αγάπησα στη ζωή μου, άκουσα το δικό μοτ αστέρι να λέει στο αστέρι το νέο: 'ΗΛΘΕΣ...ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου