Γνωρίζω πως όσα γράφω θα φτάσουν στ' αυτιά σου, γιατί ΕΣΥ μου το δίδαξες. Γνωρίζω ακόμη πως ξέρεις πως δεν ήρθα στην κηδεία επειδή ήθελα να θυμάμαι τη μορφή σου σαν δάσκαλο ζωντανό, να θυμάμαι το ήρεμο βλέμμα σου, ν' ακούω εκείνο το ανεπανάληπτο "Δόξα το Θεό" που μου θύμιζε τη μάνα μου, και που το έλεγε και εκείνη με την ίδια πίστη!
Έχω νιώσει την ανάγκη να γράψω αυτά τα λόγια σαν μνημόσυνο για τον ένα χρόνο από τότε που έφυγες, γιατί το μόνο που μπορώ να προσφέρω είναι το ότι σε θυμάμαι κάθε μέρα και θεωρώ άδικο που έφυγες πριν από μένα. Θυμάμαι πως όταν έφυγε η Μαίρη σε ρώτησα: "Τάκη, εμάς γιατί μας κρατάνε;" και μου απάντησες που έχουμε να κάνουμε ακόμη έργο, δηλαδή να πάρουμε και να δώσουμε μαθήματα. Το δικό σου μάθημα το υποψιάστηκα, το δικό μου όχι ακόμη.
Είθε το συννεφάκι στο οποίο αναπαύεται η ψυχούλα σου να είναι διάφανο, να σε οραματίζομαι και να μας προστατεύεις επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ "να είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει". Γνωρίζω άλλωστε ότι δεν είσαι ΕΣΥ κάτω από το σωρό του χώματος αυτού. Και αυτό μου το δίδαξες εσύ.
Σ' ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες, Δάσκαλε Τσακίρη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου