Δεκαπενταύγουστος

Δεκαπενταύγουστος, γιορτή της Παναγίας μας. Φέτος είχαμε ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι. Οι θερμοκρασίες πολύ υψηλές, όμως η πίστη των Ελλήνων στην Μεγαλόχαρη μεγάλη και άσβεστη. Η κρατική τηλεόραση μετάδωσε τον πανηγυρικό εσπερινό στο νησί της Τήνου, καθώς και την Θεία Λειτουργία προς τιμήν της Μητέρας όλων των Ελλήνων.

Τα παρακολούθησα και φαντάστηκα πως ήμουν κι εγώ μεταξύ των χιλιάδων πιστών που πλημμύρισαν το νησί. Από το διαδίκτυο έμαθα πως υπάρχουν πάνω από 700 εκκλησίες αφιερωμένες στην Παναγία μας και δεν θυμάμαι πόσα χωριά και τοποθεσίες που φέρουν το όνομά της. Μεγάλη η χάρη της εύχομαι σοφία σ' όλους όσοι κρατούν τις τύχες των απλών ανθρώπων στα χέρια τους.

Όμως τη αυτή τη νύχτα της 15ης Αυγούστου, ημέρα Πέμπτη για μένα γράφτηκε με πύρινα γράμματαστην καρδιά μου και στο μυαλό μου. Το βράδυ η κρατική τηλεόραση είχε ένα αφιέρωμα στην Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου σε απευθείας μετάδοαση από το Ηρώδειο. Είδα και άκουσα φρικτά και ανήκουστα πράγματα που υπέστησαν οι Πόντιοι εκείνα τα χρόνια της εξορίας και των θανάτων από τους Νεότουρκους. Έμεινε η απορία μου χωρίς απάντηση: Η 'Διεθνής Κοινότητα' ούτε άκουσε, ούτε είδε; 

Εμένα, μια και είμαι ποντιακής καταγωγής γεννημένη στη Μακεδονία με συγκίνησε ιδιαίτερα, όμως πιστεύω πως οποιοσδήποτε άνθρωπος θα δάκρυζε μ' αυτά που είδαμε και ακούσαμε σ' αυτό το εξαιρετικό αφιέρωμα. Οι εικόνες που προβλήθηκαν ήταν πέρα για πέρα αληθινές και το γνωρίζω επειδή εγώ άκουσα τι τράβηξαν οι Πόντιοι από την Κερασούντια μητέρα μου, δηλαδή από πρώτο χέρι, όταν τους ανάγκασαν να αφήσουν τις πατρώες εστίες τους οι Τουρκικές αρχές και βρέθηκαν γυμνοί και πεινασμένοι στο Σοχούμ της Ρωσίας. Η μητέρα μου ήταν μόνο οκτώ χρονών και μέχρι τότε δηλαδή το 1916 δεν σκέφτηκε πως μπορεί ο άνθρωπος να κάνει τόσο κακό στον συνάθρωπό του. Εκείνη την εποχή ο μεγάλος Βίκτωρ Ουγκώ έγραφε: "Τούρκοι: Το μόνο αντιανθρώπινο είδος της Ανθρωπότητας".

Όσοι έλαβαν μέρος εθελοντικά σ' αυτή τη μαγευτική βραδιά ήσαν πάνω από άριστοι. Τραγούδι, μουσική να σου ματώνει την καρδιά από τη μια και να ατσαλώνει την πίστη και την θέληση για ζωή συγχρόνως. Χοροί όμορφοι, αυθεντικές στολές με όμορφους νέους και νέες που χαίρονταν αυτό που έκαναν, ζούσαν με κέφι. Το αποκορύφωμα ο πολεμικός χορός των Ποντίων που η ιστορία του ανάγεται στην Αρχαιότητα μια και αυτή η φυλή, οι Πόντιοι, είναι απόγονοι των Ιώνων από την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατίας. 

Όταν βλέπω τους Πόντιους να χορεύουν με τέτοια δύναμη και χάρη, θυμάμαι τον πατέρα μου να χορεύει, ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης, για μένα εκείνη την μέρα έμοιζε να μην πατάει στη γη. Ήμουν 12-13 χρονών στο χωριό Μεσιανό  Γιαννιτσών. Η εικόνα αυτή άσβηστη στα μάτια μου αν και βρίσκομαι στην όγδοη δεκαετία της ζωής μου, όμως παρασύρθηκα βλέποντας την χαρά αυτών των νέων παιδιών ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Τι βραδιά Θεέ μου σκέφτηκα. Μόνο Αλήθειες κι ένα Αχ γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Σ' αυτό το αφιέρωμα για τη Γενοκτονία των Ποντίων δεν υπήρξε ίχνος κακίας ή μίσους, μόνο ένα αναπάντητο ΓΙΑΤΙ; Τους ευχαριστώ όλους, να με συγχωρέσουν που δεν θα αναφέρων ονόματα αφού δεν τα γνωρίζω. Στο πρόσωπο του Ιεροκλή περιλαμβάνονται όλοι. Συγχαρηστήρια από μια ηλικιωμένη Πόντια Μητέρα και Γιαγιά.