Ήταν όνειρο; Μπορεί και όχι. Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι ζούμε στιγμές αξέχαστες μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Θυμάμαι πως ήμουν μόνη και η μοναξιά με συνόδευε σ' όλη μου τη ζωή. Πάντοτε ήμου υπεύθυνη για τις αποφάσεις μου και τις πράξεις μου.
Ήμουν λέει σε περίπατο με τ' άλλα κορίτσια της τάξης μου στο Σέϊχ-Σου και βέβαια το διδακτικό προσωπικό ασχολείτο με τα δικά του. Εγώ περπάταγα σ' ένα χωμάτινο δρομάκι, γλύστρισα σε κάτι πετραδάκια και κατρακυλώντας σε μια λαμαριδένια στέγη, βρέθηκα ξαπλωμένη στο χώμα με ματωμένο πρόσωπο. Άνθρωπος κανείς τριγύρω και δεν καταλάβαινα αν ήμουν ζωντανή ή όχι, όταν πρόσεξα απέναντί μου τον εαυτό μου να μιλά μ' ένα φωτεινό ον: Μην φοβάσε μου ψιθύρισε, είσαι καλά και σ' όλη σου τη ζωή θα σε προστατεύω εγώ. Είμαι ο φύλακας άγγελός σου. Να το πιστεύεις πως θα' μαι πάντα δίπλα σου, μέχρι να φύγουμε μαζί. Θα ζήσεις πολλά χρόνια και θα σε φροντίσω σ' όλες σου τις δυσκολίες.
Ανακάθησα και τότε πρόσεξα πως απέναντί μου δεν βρισκόταν κανείς. Αναρρωτήθηκα μήπως όλη η ζωή είναι ένα παραμύθι που εσύ αποφασίζεις αν θα το ζήσεις μ' αγάπη και αποδοχή ή όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου