Ένα όνειρο με γύρισε πίσω στο 1962. Οι εικόνες ήταν τόσο ζωντανές που όταν ξύπνησα δεν πίστευα πως ήταν όνειρο. Πρώτη χρονιά στην Κονίτσης (σήμερα Λαμπράκη) στο δίπατο μεγάλο σπίτι του γιατρού Καραμανούνα, στεγάστηκε το φροντιστήριο ξένων Γλωσσών μου και μετά 2 χρόνια στέγασε και την οικογένειά μου (τον Γιώργο και τον παντελή δηλαδή τότε). Αυτή τη χρονιά ο Γιώργος ήταν ακόμη φαντάρος και τα οικονομικά μας βέβαια πολύ στενά. Σ'αυτό το φροντιστήριο ήμουν η διευθύντρια, η καθηγήτρια και βεβαίως και η καθαρίστρια και αυτό που έχω να διηγηθώ έχει σχέση με αυτήν ακριβώς την ιδιότητα της καθαρίστριας.
Αρχές Σεπτεμβρίου λοιπόν οι εγγραφές συνεχίζονταν παράλληλα με τα λιγοστά τμήματα της θερινής περιόδου. Όλοι οι δρόμοι χωμάτινοι, με μια τεράστια αλάνα να ετκείνεται εκεί που τώρα στέκει το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Το φροντιστήριο λοιπόν γέμιζε από λάσπη και από τσόφλια μπατιρόσπορου που τα ακουμπούσαν οι μαθητές στο άνοιγμα που υπήρχε για τις σάκες τους. Όταν έπρεπε να σκουπιστούν αυτές οι αίθουσες με τα ξύλινα πατώματα, η σκόνη σηκωνόταν σωστό ντουμάνι σε σημείο να δυσκολεύεται κανείς να αναπνεύσει.
Ήμουν εφοδιασμένη με μια φαρδιά ρόμπα της μάνας μου που δίπλωνε δύο φορές, με μαντήλα στο κεφάλι σαν μουσουλμάνα, χωρίς τα γυαλιά μυωπίας που ήταν πια για μένα ένα αξεσουάρ και βέβαια ανοιχτή την εξώπορτα και τα παράθυρα. Σκάει λοιπόν μύτη ένας ανθρωπάκος που ήθελε σώνει και καλά να κάνει εγγραφή για το μάθημα των Αγγλικών. Μάλιστα επέμενε πολύ και τρόμαξα να τον πείσω πως πρέπει να έρθει το απόγευμα για να τον εξυπηρετήσει η κ.Σαββίδου, δηλαδή εγώ.
Και πράγματι το απόγευμα να μαι πίσω από το γραφείο λουσμένη με τα ίσια μακρυά μαλλιά χτενισμένα, άβαφη, καλοβαλμένη με μια φούστα γκρι με δύο κουφόπιετες μπροστά και ένα απλό πουλόβερ στο ίδιο χρώμα, να υποδέχομαι τον ίδιο άνθρωπο χωρίς να υποψιαστεί πως ήμουν το ίδιο πρόσωπο με την κυρία που καθάριζε το πρωί.
Και βέβαια το ράσο κάνει τον παπά. Αυτά τα διηγήθηκα κάποια στιγμή στη Λένα τη Γαβριηλίδου η οποία έκανε το γέλιο της ζωής της καθώς σκεφτόταν τη σκηνή. Εγώ πάντως και τώρα που το σκέφτομαι βλάποντόας το από την απόσταση τόσων δεκαετιών, δεν μου φαίνεται και τόσο αστεία η εικόνα. Ίσως επειδή ήμουν εγώ η πρωταγωνίστρια!
Αρχές Σεπτεμβρίου λοιπόν οι εγγραφές συνεχίζονταν παράλληλα με τα λιγοστά τμήματα της θερινής περιόδου. Όλοι οι δρόμοι χωμάτινοι, με μια τεράστια αλάνα να ετκείνεται εκεί που τώρα στέκει το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Το φροντιστήριο λοιπόν γέμιζε από λάσπη και από τσόφλια μπατιρόσπορου που τα ακουμπούσαν οι μαθητές στο άνοιγμα που υπήρχε για τις σάκες τους. Όταν έπρεπε να σκουπιστούν αυτές οι αίθουσες με τα ξύλινα πατώματα, η σκόνη σηκωνόταν σωστό ντουμάνι σε σημείο να δυσκολεύεται κανείς να αναπνεύσει.
Ήμουν εφοδιασμένη με μια φαρδιά ρόμπα της μάνας μου που δίπλωνε δύο φορές, με μαντήλα στο κεφάλι σαν μουσουλμάνα, χωρίς τα γυαλιά μυωπίας που ήταν πια για μένα ένα αξεσουάρ και βέβαια ανοιχτή την εξώπορτα και τα παράθυρα. Σκάει λοιπόν μύτη ένας ανθρωπάκος που ήθελε σώνει και καλά να κάνει εγγραφή για το μάθημα των Αγγλικών. Μάλιστα επέμενε πολύ και τρόμαξα να τον πείσω πως πρέπει να έρθει το απόγευμα για να τον εξυπηρετήσει η κ.Σαββίδου, δηλαδή εγώ.
Και πράγματι το απόγευμα να μαι πίσω από το γραφείο λουσμένη με τα ίσια μακρυά μαλλιά χτενισμένα, άβαφη, καλοβαλμένη με μια φούστα γκρι με δύο κουφόπιετες μπροστά και ένα απλό πουλόβερ στο ίδιο χρώμα, να υποδέχομαι τον ίδιο άνθρωπο χωρίς να υποψιαστεί πως ήμουν το ίδιο πρόσωπο με την κυρία που καθάριζε το πρωί.
Και βέβαια το ράσο κάνει τον παπά. Αυτά τα διηγήθηκα κάποια στιγμή στη Λένα τη Γαβριηλίδου η οποία έκανε το γέλιο της ζωής της καθώς σκεφτόταν τη σκηνή. Εγώ πάντως και τώρα που το σκέφτομαι βλάποντόας το από την απόσταση τόσων δεκαετιών, δεν μου φαίνεται και τόσο αστεία η εικόνα. Ίσως επειδή ήμουν εγώ η πρωταγωνίστρια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου