Ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο του Wayne W.Oyer 'Ο Ιερός σου Εαυτός' προβληματίστηκα μ' όλα όσα γράφει που σίγουρα είναι σωστά και επιστημονικά τεκμηριωμένα, σχετικά με το εγώ. Έλα όμως που όλα όσα είναι επιμελώς αποθηκευμένα στο υποσυνείδητο έρχονται στα όνειρά μας και ενώ νομίζουμε πως τα έχουμε ξεχασμένα ξυπνάμε τρομαγμένοι ξαναζώντας τα.
Μεγάλωσα τα παιδιά μου με πολλές δυσκολίες και ακόμη και σήμερα απορώ πως κατάφερα ν' αντιμετωπίσω όλα εκείνε τα εμπόδια. Εκείνη την εποχή όλες οι μετακινήσεις για την εργασία μου γίνονταν με τις συγκοινωνίες μέσα και έξω από την πόλη. Για να πάω στη Θέρμη σ' ένα παράρτημα που είχα για να διδάξω έπρεπε να πάρω δύο λεωφορεία, να κατέβω στη ΧΑΝΘ από την Τούμπα και από κει απέναντι από σημερινό Δημαρχείο (τότε Στρατιωτικό Θέατρο) να πάρω το λεωφορείο για την Θέρμη που περνούσε μια καθορισμένη ώρα.
Έτυχε τη χρονιά που α Αλέξης ήταν περίπου 3 χρονών το Δημοτικό στο οποίο φοιτούσε ο Παντελής που ήταν 8 χρόνια μεγαλύτερος να λειτουργεί μια εβοδμάδα πρωί και μία απόγευμα. Ο Γιώργος τη συγκεκριμένη μέρα άργησε να κλείσει ταμείο, πράγμα που δεν το γνώριζα, ο Παντελής ήταν απογευματινός κι εγώ σίγουρη πως ο Γιώργος θα ήταν στην ώρα του ετοιμάστηκα να προλάβω το δρομολόγιο. Όμως ο Γιώργος δεν ερχόταν, εγώ έπρεπε να φύγω και ο Αλέξης είχε γαντζωθεί επάνω μου και έκλαιγε και φώναζε 'μαμά μη φεύγεις'. Εγώ στεκόμουν στη μέση της Ικονίου χωρίς να μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω.
Δεν μπορούσα να κλειδώσω ένα μικρό παιδί στο σπίτι, ούτε να το πάρω μαζί μου επειδή δεν είχα προετοιμαστεί για αυτό και να σαν απο μηχανής Θεός η γειτόνισά μου η Δήμητρα Καγιάτου με ρώτησε τι συμβαίνει. Της εξήγησα, πήρα τον Αλέξη να του κάνει παρέα μέχρι να γυρίσει ο πατέρας του και εγώ έτρεξα για το λεωφορείο το οποίο έχασα. Έτσι έχασα το προκαθορισμένο δρομολόγιο για την Θέρμη, το μάθημα δεν έγινε, το παιδί ταλαιπωρήθηκε και αποτέλεσμα μηδέν. Στην επιστροφή μ'έπιασε και μια βροχή και μαζί με τον ουρανό έκλαψα κι εγώ. Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα και σκέφτηκα ευτυχώς που αυτή τη φορά ήταν ένα όνειρο.
Πέρσι συναντώντας τη Δήμητρα της είπα: 'δεν ξέρω αν σ'ευχαρίστησα τότε, στου χρωστώ λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ. Καλέ που το θυμήθηκες ήρθε η απάντηση. Το είχα τελείως ξεχασμένο. Εγώ όμως όχι Δήμητρα,
Μεγάλωσα τα παιδιά μου με πολλές δυσκολίες και ακόμη και σήμερα απορώ πως κατάφερα ν' αντιμετωπίσω όλα εκείνε τα εμπόδια. Εκείνη την εποχή όλες οι μετακινήσεις για την εργασία μου γίνονταν με τις συγκοινωνίες μέσα και έξω από την πόλη. Για να πάω στη Θέρμη σ' ένα παράρτημα που είχα για να διδάξω έπρεπε να πάρω δύο λεωφορεία, να κατέβω στη ΧΑΝΘ από την Τούμπα και από κει απέναντι από σημερινό Δημαρχείο (τότε Στρατιωτικό Θέατρο) να πάρω το λεωφορείο για την Θέρμη που περνούσε μια καθορισμένη ώρα.
Έτυχε τη χρονιά που α Αλέξης ήταν περίπου 3 χρονών το Δημοτικό στο οποίο φοιτούσε ο Παντελής που ήταν 8 χρόνια μεγαλύτερος να λειτουργεί μια εβοδμάδα πρωί και μία απόγευμα. Ο Γιώργος τη συγκεκριμένη μέρα άργησε να κλείσει ταμείο, πράγμα που δεν το γνώριζα, ο Παντελής ήταν απογευματινός κι εγώ σίγουρη πως ο Γιώργος θα ήταν στην ώρα του ετοιμάστηκα να προλάβω το δρομολόγιο. Όμως ο Γιώργος δεν ερχόταν, εγώ έπρεπε να φύγω και ο Αλέξης είχε γαντζωθεί επάνω μου και έκλαιγε και φώναζε 'μαμά μη φεύγεις'. Εγώ στεκόμουν στη μέση της Ικονίου χωρίς να μπορώ να αποφασίσω τι να κάνω.
Δεν μπορούσα να κλειδώσω ένα μικρό παιδί στο σπίτι, ούτε να το πάρω μαζί μου επειδή δεν είχα προετοιμαστεί για αυτό και να σαν απο μηχανής Θεός η γειτόνισά μου η Δήμητρα Καγιάτου με ρώτησε τι συμβαίνει. Της εξήγησα, πήρα τον Αλέξη να του κάνει παρέα μέχρι να γυρίσει ο πατέρας του και εγώ έτρεξα για το λεωφορείο το οποίο έχασα. Έτσι έχασα το προκαθορισμένο δρομολόγιο για την Θέρμη, το μάθημα δεν έγινε, το παιδί ταλαιπωρήθηκε και αποτέλεσμα μηδέν. Στην επιστροφή μ'έπιασε και μια βροχή και μαζί με τον ουρανό έκλαψα κι εγώ. Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα και σκέφτηκα ευτυχώς που αυτή τη φορά ήταν ένα όνειρο.
Πέρσι συναντώντας τη Δήμητρα της είπα: 'δεν ξέρω αν σ'ευχαρίστησα τότε, στου χρωστώ λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ. Καλέ που το θυμήθηκες ήρθε η απάντηση. Το είχα τελείως ξεχασμένο. Εγώ όμως όχι Δήμητρα,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου