Κάθομαι και ρεμβάζω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου χαζεύοντας τον δρόμο και βλέποντας τα μικρά του Δημοτικού να κρατούν ανθοδέσμες - μια μικρή μάλιστα κρατούσε στην αγγαλιά της μια γλάστρα - για να ευχηθούν 'χρόνια πολλά' στη Μάνα.
Ήταν Κυριακή και ο μεγάλος μου υιός, ο Παντελής, πέρασε να μας δει μα δεν θυμήθηκε την γιορτή. Όσο για τον Αλέξη ήξερα πως δεν θα τηλεφωνούσε επειδή θεωρεί πολλές απ'αυτές τις μέρες, γιορτές του καπιταλισμού και της κατανάλωσης. Νομίζω πως δεν έχει καθόλου άδικο.
Όμως εγώ έχω ζωηρή την ανάμνηση από το αγόρι των 8-9 χρόνων που γυρνώντας από τον Προσκοπισμό έκοψε ένα κλαδί ανθισμένης ακακίας για να μου την προσφέρει εκείνη την ημέρα. Για μένα ήταν η πιο ωραία ανθοδέσμη γιατί δεν στηρίχθηκε στα χρήματα του μπαμπά αλλά βρήκε τη λύση μόνος του.
'Οταν βλέπω ανθισμένη ακακία αυτή η εικόνα έρχεται μπρος στα μάτια μου. Να' ναι καλά ο Αλέξης για την χαρά που μου είχε δώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου