Η μεγάλη σου ευαισθησία και η αυτοκριτική σου συμβαίνει επειδή ασυναίσθητα έχεις μεγάλη επίγνωση του Ανώτερου εαυτού σου. Θυμήσου το Μεγάλο πουλί και το μικρό που ζει στη σκιά του, πόσο κινητικό είναι το μικρό και πόσο ακίνητο είναι το Μεγάλο. Όταν το μικρό σηκώνει το κεφάλι του να δει το Μεγάλο το πιάνει νοσταλγία. Αυτό μεταφράζεται στην αυτοκριτική και εσύ συχνά προσανατολίζεσαι να το βλέπεις. Εκείνου το μεγαλείο μεγεθύνει τη δική σου οντολογική μικρότητα.
Όμως ΕΣΥ και ΕΚΕΙΝΟ είστε ΕΝΑ.
Να συγχωρούμε τις ατέλειες των άλλων.
ίσως έτσι συγχωρούμε τις δικές μας ατέλειες.
____________________________________
Στους οραματισμούς που είχε 'άνωθεν' ο Δάσκαλος Τ. Τσακίρης κατά καιρούς, έγραψε τα παρακάτω για μένα:
Δεν έχεις καμία ευθύνη για τις αποφάσεις των άλλων. Σου χάρισα εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, την την προδίνεις. Είσαι μέσα στο φως, μη φέρνεις τη σκιά!
Αγάπα τον εαυτό σου, μη τον πολεμάς ασυναίσθητα. Συμφιλιώσου μαζί του.
Για σένα φαίνεται η λέξη 'ΥΠΗΡΕΣΙΑ' όμως είναι και το πρόβλημά σου.
Άλλοτε αισθάνεσαι μικρή και αμφισβητήσιμη και άλλοτε μεγάλη, με πληρότητα. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο ισχύει.
Μην συνδέεις την 'ΥΠΗΡΕΣΙΑ' με την 'ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ'. Η 'ΥΠΗΡΕΣΙΑ' δεν είναι καθήκον, είναι ΔΡΟΜΟΣ και τον βαδίζεις.
Ο Ουίλιαμ Μπλέικ είπε: 'Δεν είμαστε παρά όλο το Σύμπαν, αν μπορείς να δεις τον κόσμο σε έναν κόκκο άμμου, και τον ουρανό σε ένα αγριολούλουδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου