Παρέλαση

(Η μεσαία είμαι εγώ στη δεκαετία του 50)

Ημέρα Μνήμες για εμάς τους Έλληνες η 28η Οκτωβρίου. Μνήμη και λύπη για τα κορμάκια των νέων παιδιών μας που έπεσαν στα πεδία της μάχης. Μάχη άνιση με τους πολυπληθέστερους εχθρούς, κι όμως ακούστηκε από των Τσώρτσιλ πως οι Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.

Θα ήθελα λοιπόν να γράψω δυο λόγια για τη μεγάλη παρέλαση της ημέρας αυτής που γίνεται στην παραλιακή λεωφόρο της Θεσσαλονίκης το τριήμερο του Αγίου Δημητρίου και περιλαμβάνει την γιορτή του Αγίου, την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης μας από τους Οθυμανούς και το ΟΧΙ του 1940.

Έχω παρακολουθήσει πολλές παρελάσεις μια και διανύω την 80η δεκαετία της ζωής μου και έλαβα μέρος σε κάποιες από αυτές στη διάρκεια της μαθητικής μου ζωής. Και βέβαια, όταν είχα τα παιδιά μου μικρά ήταν μια χαρούμενη  μέρα γιορτής να βγάλουμε τη σημαία στο μπαλκόνι και με παρέα να παραβρεθούμε στην παρέλαση περπατώντας από την Τούμπα στο κέντρο της πόλης. Κοντολογίς, είδα πολλές παρελάσεις, μαθητικές και στρατιωτικές και έτσι μπορώ να συγκρίνω και να εκφέρω την γνώμη μου. Η παρέλαση του 2019 ήταν η πιο όμορφη, πιο ωραία και άρτια, μακράν πολλών άλλων! Ως και η εξέδρα των επισήμων είχε 'στυλ'. Οι ομάδες είχαν τον χώρο τους και οι θεατές τον χρόνο να αξιολογήσουν αυτούς που παρέλασαν. Βέβαια άλλα χρόνια τώρα, χρώματα πολλά στους διαφόρους συλλόγους, και ήταν πολλοί και κάποιους τους έβλεπα ίσως για πρώτη φορά. Όμως το ευχαριστήθηκε, ίσως γιατί ήμουν βολεμένη στον καναπέ του σαλονιού μου.

Ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας που άντεξε 3 ώρες όρθιος, σίγουρα κουράστηκε, όμως δεν το έδειξε. Είμαι πολύ τυχερή που στη χώρα μου υπάρχει τόση διαφορετικότητα στις εθνικές στολές ανάλογα με την γεωγραφία του τόπου τους.Όχι μόνο τσολιάς, αλλά και ο βλάχος και ο νησιώτης με το κάθε νησί διαφοροποιημένο, ο Πόντιος λεβέντης. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να συγκρατήσω τα ονόματα τόσων συλλόγων, ούτε τις επιγραφές στα λάβαρα ή στις σημαίες που κάποιες είχαν λεκέδες από αίμα των ηρώων που τις υπερασπίστηκαν.

Δεν ξέρω εγώ για το 'Ξανθό Γένος' και τα τοιαύτα, όμως στη δική μας παρέλαση πέρασαν τα νιάτα του τόπου μας, όμορφα πειθαρχημένα με χαμόγελο, αυτός ο λαός δεν είναι κατσούφης, δεν είναι βόρειος για να είναι κλειστός. Σκέψου τέλη Οκτωβρίου με έναν ουρανό γαλανό, με γαλήνια θάλασσα και με έναν χρυσό ήλιο να στεφανώνει όλη την παρέλαση, το μεγάλο ανθρωπομάνι που πλαισιώνονταν από τα πιτσιρίκια, πολλά παιδιά κρατώντας την γαλανόλευκη χάρτινη σημαιούλα.

Όμως η καρδιά της παρέλασης ήταν τα στρατευμένα μας παιδιά όλων των όπλων, νιάτα όμορφα πειθαρχημένα, και βέβαια η στρατιωτική θωράκιση της πατρίδας με βαρέα και ελαφρά οχήματα. Όλα τέλεια, δεν έχω λόγια ούτε την πένα κάποιου ποιητή μας για να βγάλω όλα αυτά που χαροποιούσαν την ψυχή μου.

Στην θάλασσα πολεμικά πλοία, το Κουντουριώτης, το Βέλος, μου διαφεύγει το τρίτο, όμως την παράσταση έκλεψε το F16 της ομάδας Ζευς, ο σμήναρχος Βολονάκης με τα απίθανα ακορβατικά και το μήνυμα που έστειλε στην πατρίδα.

Εύχομαι στα φτερά του να κάθονται Αρχάγγελοι να τον προστατεύουν και να φτάσει σε βαθιά γεράματα, το αξίζει. Το μήνυμά του αξέχαστο να το θυμούνται οι Έλληνες ποιοι μας προστατεύουν.

'Ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του. Χρόνια Πολλά Ελλάδα, Χρόνια Πολλά Θεσσαλονίκη.'