Τον περασμένο Δεκέμβριο γιορτάσαμε 57 χρόνια γάμου με τον Γιώργο. Για τα σημερινά δεδομένα φαντάζει κάτι ασύλληπτο, για εμάς που το ζήσαμε είναι μια πραγματικότητα. Ένας δρόμος με τα πάνω και τα κάτω του. Χρόνια δύσκολα, επιβιώσαμε μόνοι μας και μάλιστα βοηθώντας γονείς, επειδή είμασταν ολιγαρκείς και εργατικοί. Ζήσαμε πέτρινα χρόνια, εμείς τα παιδιά του πολέμου όπως μας αποκαλώ.
Στύψαμε τη ζωή να χαρούμε τις μικροαπολαύσεις και με κουράγιο αντιμετωπίσαμε όσες αναποδιές ήρθαν στο δρόμο μας. Προσωπικά δεν μετανιώνω για όσα έπραξα αυτά τα χρόνια με τη δύναμη και τη σοφία που διέθετα. Με τη σημερινή εμπειρία της ζωής, ίσως να δρούσα με περισσότερη σοφία, όμως χαίρομαι για όσα κατάφερα με το μυαλό, τα χέρια και τις δικές μου πλάτες. Ιδιαίτερα χαίρομαι για το μεγάλωμα των δυο παιδιών μου, φροντίζοντας να τους δώσω κατά πρώτον ηθικές αξίες και ό,τι υλικό μου ήταν δυνατόν.
57 χρόνια είναι μια ζωή, Θεέ μου, ελπίζω να μην πήγε στράφι! Φόρεσα στην καρδιά μου τα καλά της!
Ευμορφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου