Εδώ και χρόνια τον Γιώργο και εμένα μας απασχολούσε το ξερίζωμα της κληματαριάς που είχαμε με ενθουσιασμό φυτεύσει στην αυλή, στο χώμα, και την αφήσαμε να σκαρφαλώσει μέχρι τον 3ο όροφο. Έτσι αυτή κάθε χρόνο θέριευε! Ήταν όμορφο να βλέπεις αυτόν τον καταπράσινο όγκο, και δεν ξέρω γιατί, αυτή η κληματαριά ήταν πολύ γόνιμη!
Μαζεύαμε ίσως και 500 κιλά σταφύλια, τα οποία μοιράζαμε στη γειτονιά. Ο Γιώργος δεν ήθελε να ψεκάσει και από τον Ιούλιο άρχιζαν να πέφτουν φύλλα ξεραμένα, πολλά φύλλα. Και όπως είναι φυσικό μετά τα ογδόντα μας δεν μπορούσαμε πλέον ν'ανεβοκαταβαίνουμε τη στριφογυριστή σκάλα για να μαζεύουμε φύλλα, ρόγες, να ανεχόμαστε ορδές μυρμηγκιών και εντόμων στην ταράτσα κτλ.
Η ταράτσα μας ήταν για χρόνια στολισμένη με γλάστρες όλων των ειδών, λουλούδια, φυτά. Με την πάροδο του χρόνου όμως κατάντησε αποθήκη εγκαθιστώντας μια δίφυλλη πλαστική ντουλάπα. Όπως ήταν τα πράγματα χρειαζόμασταν πλέον τη βοήθεια νέων ανθρώπων για να πεταχτούν στα σκουπίδια όλα αυτά τα άχρηστα πια για μας πράγματα και να κλαδευτεί σε μικρά κομμάτια η θεόρατη κληματαριά. Ήρθε λοιπόν ο καιρός, βρέθηκε ο άνθρωπος που είχε το εργαλείο και άρχισε το κλάδεμα μέχρι τη ρίζα.
Εγώ ανέλαβα το νοικοκύρεμα. Δεν φανταζόμουν τι σαβούρα υπήρχε στην στραπατσαρισμένη ντουλάπα που την πυρπολούσε ανελέητα ο καυτός ήλιος το καλοκαίρι, αν και είχαμε στήσει ένα υποτυπώδες υπόστεγο. Ξεχώρισα ό,τι ήταν χρήσιμο να δοθεί και άρχισα να αδειάζω το περιεχόμενο. Εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των γλαστρών με ή χωρίς χώμα που είχαμε εκεί, τις διάφορες πέτρες, σπασμένα μάρμαρα, σαραβαλιασμένες σκούπες, χημικά που χρησιμοποιήθηκαν ή και όχι ... να σε πιάνει τρέλλα. Έμεινα άναυδη από την τόση σαβούρα ύλης που είχε μαζευτεί.
Ήθελα να αδειάσει ο χώρος, να κυκλοφορεί η ενέργεια και να καθαρίζεται εύκολα το μέρος, να μην ταλαιπωρείται ο Γιώργος που τώρα πια δεν αντέχει, πέρασαν τα χρόνια. Και έκανα τη σκέψη: τόση σαβούρα μάζεψα με την Ύλη, σκέψου Ευμορφία τι σαβούρα μαζεύτηκε στο υποσυνείδητό σου επί δεκαετίες από γονείς, αδέλφια, συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους, δασκάλους και μη, και συνειδητοποίησα πόσο στενάζει το υποσυνείδητό μου. Και μου πετάει εικόνες, σκέψεις, κάπου-κάπου ολόκληρα σενάρια ταινιών. Κοιμάμαι και γύρω μου ίπτανται κουτάκια μικρά, μεγάλα, κιβώτια, μπαούλα και ντουλάπες γεμάτες σκελετούς.
Τελικά οι ομάδες Αυτογνωσίας με γλύτωσαν από ψυχολόγους, ψυχίατρους και μη-χειρότερα. Τουλάχιστον πιστεύω στα όνειρα, τα αναπάντεχα και δέχομαι πως για κάποιο λόγο συνέβει το Α ή το Β. Είναι δύσκολο ν'αδειάσεις το μυαλό σου, πόσο μάλλον τη ψυχή σου και όλα αυτά αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο και σε ενοχλούν και σε πονούν.
Όταν βρεις την κόκκινη γραμμή και την τραβήξεις, περνάς σιγά-σιγά στην Αδιαφορία για να μπορείς να συνεχίσεις να ζεις στην κοινωνία που μας έφτιαξαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου