Η τηλεοπτική σειρά 'Τα καλύτερά μας Χρόνια' με έβαλε στην σκέψη να θυμηθώ τα δικά μου ΄καλύτερα χρόνια'. Υπήρξαν σίγουρα δύσκολα τα χρόνια που έζησα σαν παιδί γεννημένο μέσα στον πόλεμο από πολύτεκνη οικογένεια. Έζησα παιδική ηλικία μέσα σ' έναν αιματηρό εμφύλιο, όμως κατάφερα να επιβιώσω και στη συνέχεια να τελειώσω κάποια σχολεία και να δουλέψω.
Είχα άγνοια για τη ζωή και τους ανθρώπους και αυτό μου στέρησε να χαρώ πολλά πράγματα. Κύλησε πολύ νερό στα ποταμάκια που διάβηκα, τα οποία βέβαια με έκαναν σοφότερη όχι όμως πονηρότερη. Μου έλειπε αυτό το 'ελάττωμα' ή χάρισμα, όπως το βλέπει κανείς.
Ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα και έκανα δυο παιδιά που τα μεγάλωσα μόνη μου, χωρίς καμία στήριξη από τις δυο οικογένειες, είτε οικονομική, είτε ηθική και βέβαια ούτε κρατική... Τα όποια πρόνομια δόθηκαν πολύ αργότερα. Όπως έλεγα αστειευόμενη 'εγώ βιάστηκα να γεννηθώ'.
Η συζυγική ζωή κυλούσε ήρεμα αφού δεν είχα απαιτήσεις. Άγνωστη αυτή η λέξη για μένα αφού ήξερα μόνο να δίνω και να μην απαιτώ. Αργότερα έμαθα πως όποιος δεν απαιτεί δεν του δίνουν, δεν παίρνει. Φρόντισα τα παιδιά μου όσο μπορούσα καλύτερα και έκανα πολλά λάθη που τα πληρώνω ακόμα επειδή ήμουν ανίδεη και άβγαλτη στις κακοτοπιές και στις πονηριές των άλλων. Αφελής όπως ήμουν δε φρόντισα να εξασφαλίσω τα γεράματά μου, τρέχοντας και βοηθώντας χωρίς να είμαι υποχρεωμένη, τους πάντες κυριολεκτικά.
Βέβαια κάνοντας κατάχρηση των δυνάμεών μου έφθειρα την υγεία μου και επιτέλους κατάλαβα πως ανάλωσα τον εαυτό μου σε πολλούς και πολλά που δεν άξιζαν, συγγενείς και ξένους. Λοιπόν αναπολώντας αυτό το μακρύ παρελθόν κατέληξα πως τα 'Καλύτερά μου Χρόνια' ήταν αυτά της νοιότης μου που ήμουν γερή, νέα, όμορφη, με καλή δουλειά, προ πάντων νέο κορίτσαι με όρεξη να δράσω, να ζήσω και να κάνω, να πετύχω αυτ΄που ήθελα και δεν το τόλμησα. Τώρα είναι αρά, ο Χρόνος δε γυρίζει πίσω. Όπως διάβασα κάποτε: τρία πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν:
Η πικρή κουβέντα που ξεστόμισες
Η πέτρα που πέταξες
Ο χρόνος και η ευκαιρία που χάθηκα.
ΠΟΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου