Είτε κάτω από μάρμαρα είτε σε βάθη λάκκου
του κάκου ψάχνουν για να βρουν τον τάφο σου, του κάκου!
Δεν είναι ο τάφος σου ουτ' εκεί κι αλλού δεν είναι,
Κι ούτε κοιμάσαι αξύπνητα στον Άδη, Κωνσταντίνε.
Τα δάκρυα μνήματα νεκρών και πεθαμένων βρέχουν,
Μα τάφο στα βαθειά της γης οι αθάνατοι δεν έχουν
Κι όποιος ζητεί κι ανερευνά να δει που σαι θαμμένος
ας πάει στο κοιμητήρι αυτό που το καλούν το Γένος.
Εκεί στη μέση μια Καρδιά σπαρταριστή απομένει
Απ' τις δικές μας τις καρδιές όλες μαζί πλασμένη.
Η αργοδουλεύτρα Εκδίκηση κι η μαυροφόρα Ορφάνια
Συνάζουν νεκρολούλουδα και πλέκοντας στεφάνια
Που μήτε καν μαραίνονται και μήτε ξεφυλλίζουν,
Στολίζουν την Καρδίαν αυτή, σαν μνήμα την στολίζουν.
Πριν γείρη ο ήλιος δειλινός, πριν την αυγή ανατείλει
Στο πλάι ολόρθη η Μνήμη μας, ακοίμητο καντήλι
Λάμψη κρυφοτρεμάμενη, θλιμμένη λάμψη ρίχνει
Και τ' όνομά σου δείχοντας χρυσογραμμένο, δείχνει
πως η Καρδιά η σπαρταριστή δκός σου τάφος είναι.
Όχι, δεν είν΄ο τάφος σου στο χώμα, Κωνσταντίνε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου